Agresivno propagiranje nemorala I

Do 1973. godine homoseksualizam je smatran teškim psihijatrijskim poremećajem. Te godine je Američka psihijatrijska asocijacija (APA), pod uticajem gay lobija, skinula homoseksualizam sa liste psihijatrijskih oboljenja i proglasila ga „normalnom varijantom ljudskog seksualnog ponašanja.“ Takav stav je kasnije prihvatila Svjetska zdravstvena organizacija i mnogi psihijatri širom svijeta. 22 godine nakon toga, 1995, APA je uklonila pedofiliju i sadizam iz svoje klasifikacije „poremećaja“ Dijagnostičkog i statističkog priručnika IV (Diagnostic and Statistical Manual IV). Ali naše pitanje glasi: Može li glasanje ili jedna politička odluka učiniti nekoga zdravim i skinuti hipoteku grijeha?

 

Ateizam i tzv. seksualna revolucija

Istorijski, proces rušenja temelja društva počeo je znatno ranije. Veze se mogu pratiti od vremena lansiranja ateizma, kojem su zamah dali Darvinova teorija evolucije i marksistička ideologija. Nakon propasti nasilnih revolucija u mnogim zapadnim zemljama, marksisti su promijenili strategiju: umjesto da prvo osvoje vlast, a onda nameću kulturu, trebaju prvo promijeniti kulturu, a onda će im vlast sama doći u ruke.

Primjer jednog takvog promotera nove ideologije bio je mađarski filozof i političar, György Lukacs, bivši agent Bele Kuna, koji je, nakon propasti revolucije, pobjegao iz Mađarske. On je svoje ideje s pravom nazvao ‘demonskima’. Promovisao je razvrat među ženama i djecom koji je imao za cilj rušenje porodice kao temelja društva. Lukacs i drugi neomarksisti osnovali su 1923. na Frankfurtskom univerzitetu ‘Institut za društvena istraživanja’, koji će kasnije postati poznat kao Frankfurtska škola. Desetak godina kasnije, bježeći pred nacistima, spakovali su svoju ideologiju i došli u Ameriku. U pedesetim i šezdesetim godinama prošlog vijeka izveli su tzv. kulturnu revoluciju, preuzeli gotovo cijelu industriju zabave, medije, škole, fakultete. Etiketiranje, proglašavanje protivnika fašistima i mentalno poremećenima bio je način na koji su djelovali. Svaku osudu njihovog djelovanja i iznošenje drugačijih stavova nazvali su ‘govor mržnje’ iako je mržnja bila ono što je isijavalo iz njihovih knjiga, pamfleta i cjelokupnog djelovanja: mržnja prema porodici, vjeri, moralu, tradiciji…

U isto vrijeme djelovao je Alfred C. Kinsey, omiljeni ideolog homoseksualnih aktivista. Skrivajući se iza fasade naučnika, zagovarao je prihvatanje homoseksualnosti, ali i nekrofilije, pedofilije, zoofilije… Razlozi za to bili su lične prirode, budući da je Kinsey bolovao od čitavog niza seksualnih poremećaja i nastranosti, od homoseksualnosti i pedofilije do sado-mazohizma. Kinsey 1947. osniva ‘Institut za istraživanje seksualnosti’ odakle će krenuti i poznata seksualna revolucija iz šezdesetih. Umjesto da se bavi naučnim istraživanjima, iza zidova tog instituta odvijale su se najgore seksualne perverzije, orgije sa saradnicima i njihovim ženama, studentima… a sve uz kamere.[1]

Za pokretanje seksualne revolucije bilo je potrebno više od udovoljavanja bolesnim seksualnim fantazijama u tajnosti instituta, i Kinsey je to znao. Stoga je napisao dvije knjige i u javnosti uvijek nastupao kao neutralni naučnik. Njegova strategija bila je u tome da seksualne devijacije proglašava čestim, a po njegovoj logici kad se nešto događa često, onda je to i normalno. Do danas se poteže njegova tvrdnja da homoseksualci čine oko 10% populacije.

Kinseyev institut i Frankfurtska škola poveli su široku revoluciju i uticali na milione mladih ljudi Zapada, preko Hollywooda, medija, fakulteta, škola, knjiga… da bi se u šezdesetima revolucija širila kao zaraza.

Već je 1968. pod uticajem Kinseya homoseksualnost u DSM-u (Dijagnostički i statistički priručnik mentalnih poremećaja) izbrisana sa liste sociopatskih poremećaja. Godine 1973, pod prijetnjama i zastrašivanjem homoseksualnih aktivista i drugih lobija, a na prijedlog dr Roberta L. Spitzera, homoseksualnost je političkom odlukom izbrisana sa liste poremećaja.

Šezdesetih i sedamdesetih studenti Frankfurtske škole i Kinseyevog instituta (dva najpoznatija Kinseyeva studenta su Hugh Hafner, osnivač „Playboya“ i Harry Hay, osnivač homoseksualnog pokreta) zauzimali su svoje pozicije u društvu i vrata medija i fakulteta za homoseksualne aktiviste pomalo su se otvarala. Danas homoseksualci ‘preplavljuju’ medije, te nastoje relativizovati svoju bolest i svesti sve pod varijantu normalnoga. Još od sedamdesetih godina populariziraju se razne serije i filmovi gdje postoje likovi homoseksualci, koji su osmišljeni kao zanimljive i pozitivne osobe, što je u suprotnosti sa realnim životom.

Poslednjih godina, svjedoci smo vrlo agresivne pro homoseksualne kampanje i u balkanskim medijima, koja dolazi u paketu sa evro integracijama. Taj trend takođe se može zapaziti u modnoj industriji, gdje su „na cijeni“ izrazito mršave djevojke koje više liče na dječačiće, ili isfeminizirani muškarci – manekeni.

 

Okultna pozadina homoseksualizma

Istraživači religije i istorije lako će pronaći direktne veze između homoseksualizma i izopačenih religijskih rituala i praksi. U većini drevnih mnogobožačkih društava nije postojala moralna zabrana pederastije. Ona je bila opšteprihvaćena i često je značila ne samo polno zadovoljenje, već je imala karakter kulta. To je bilo karakteristično kako za antički Istok, tako i za staru Grčku, stari Rim, Kelte i dr. Isto ovo nasleđe vavilonske misterijske religije prožima ne samo okultne krugove već i tradicionalno nazovi hrišćanstvo, te otuda ne treba da iznenađuje veliki broj istorijskih i savremenih slučajeva objelodanjivanja homoseksualizma i pedofilije među sveštentvom u crkvama.

Homoseksualni odnosi su bili ili dio tzv. svete prostitucije u hramovima, ili su predstavljali dio rituala inicijacije, u kome su dječaci postajali potčinjeni objekat odraslog homoseksualca. Uz pomoć takve inicijacije kod njih je gušena sloboda volje, i oni su se slijepo potčinjavali plemenskim vođama – sveštenicima.

Jačanjem pozicija masonstva i razvojem idejnog pokreta Prosvetiteljstva, koji su masoni i stvorili, u zapadnoj eliti je počeo da se mijenja odnos prema pederastiji.

Grijeh sodomije bio je proširen i među vitezovima iz reda templara. Posle tajnog posvećenja za njih je zakletva na neporočnost, siromaštvo i poslušnost gubila svaki značaj, i umjesto umjerenosti kod njih su cvjetali razvrat, raskalašnost i religiozna ravnodušnost.

Krivično gonjenje sodomita u Francuskoj bilo je ukinuto 1791. godine, a imalo je za posljedicu revolucionarni masonski prevrat i donošenje Deklaracije o pravima čovjeka i građanina. U 19. vijeku, pod uticajem francuskog zakonodavstva, dolazi do dekriminalizacije sodomizma i u drugim državama (Holandiji, Bavarskoj, nizu država na prostoru Italije, a zatim i u jedinstvenoj italijanskoj kraljevini), ali u širim slojevima zapadnog društva ona se i dalje smatra nemoralnom.

Zbog vrlo velikog naučno-racionalnog prilaza problemima razvoja društva, porodice i čovjeka situacija se krajem 19. i početkom 20. vijeka mijenja. To se najbolje vidjelo u pojavljivanju više novih „nauka“ – sociologije, psihologije, seksologije, eugenike i dr, koje se poklapalo sa renesansom paganske okultne mistike. Došlo je do formiranja i novog pokreta – feminističkog, koji je u centar pažnje stavio odnose među polovima. Stalno širenje homoseksualnosti u najvišim slojevima zapadnog društva, posebno među intelektualnom i kulturnom elitom, doprinijelo je da su među seksolozima i psiholozima koji su se bavili proučavanjem seksualnih anomalija počeli da se preduzimaju pokušaji rehabilitacije onih koji su imali taj porok. Značajan doprinos je dao Sigmund Šlomo Frojd, član jevrejske masonske lože „Bnaj Brit“, zahvaljujući kojoj je njegova teorija psihoanalize počela da se širi i populariše u čitavom svijetu.

Da zaista postoje uske veze između djelovanja globalne „elite“ i LGBT propagande, moglo se vidjeti i u Crnoj Gori prilikom rođendanskog slavlja Natana Rotšilda kojom prilikom se kao uvertira u zabavu održala gej svadba, o čemu je pisao i dnevni list „Vijesti“.[2] Otuda, ne treba da čudi odakle im novac za kampanje.

Koreografija na LGBT paradama i javnim istupima takođe direktno upućuje na satanizam.

U Bibliji na više mjesta nalazimo direktne osude takvih praksi ili primjere upražnjavanja istih. Biblija jasno klasifikuje takve i slične oblike ponašanja kao smrtni grijeh.[3]

 

Životinje kao uzor?

Još jedan čest izgovor homoseksualnih aktivista je da se homoseksualnost može naći među životinjama i da je homoseksualnost prema tome prirodna. Ovo je miješanje pojmova. Nije prirodno sve što se u prirodi može uočiti. Slijedeći tu logiku, mogli bismo jesti živo meso kidajući ga sa životinja ili mokriti po ulici. Ali ni u prirodi homoseksualni odnos nije uobičajen, već samo defektnost prirode, inače bi odavno i sama priroda nestala. U stvari, kada majmun siluje drugog majmuna tu se ne radi o homoseksualnosti, već o iskazivanju dominacije. Istu pojavu možemo uočiti i kod pasa i nekih drugih životinja. Očito se pokušava dokazati nedokazivo. Čovjek nije životinja, te se ne može pozivati na životinjske obrasce ponašanja. „Ono što liči na homoseksualnost kod nesvjesnih životinja ni po trajnosti ni po štetnim efektima nije isto što i homoseksualnost svjesnog čovjeka.“[4]

 

Homoseksualizam kao oboljenje: nastanak istopolnih seksualnih poriva

Već iz dobro dokumentovane činjenice da nalazimo homoseksualce koji imaju identične blizance (tj. braću/sestre sa identičnim genskim zapisom) heteroseksualce, možemo zaključiti da homoseksualne sklonosti nisu urođene. Prikazi slučajeva često ukazuju na činioce vezane za okruženje, koji objašnjavaju razvoj različitih seksualnih sklonosti kod genetski identične djece, i podupiru zaključak da je sklonost istom polu proizvod uzajamno povezanih uticaja iz okruženja.

Kod osoba koje osjećaju seksualnu sklonost prema istom polu često nailazimo na jedan ili više niže navedenih činilaca:

• Odsustvo oca, očinske figure ili otuđenje od oca u ranom djetinjstvu, jer je otac doživljen kao neprijateljski raspoložen ili nezainteresovan, nasilan ili alkoholičar;
• Majka je bila previše zaštitnički nastrojena (kod dječaka);
• Majka je previše tražila pomoć i bila zahtjevna (kod dječaka);
• Majka je bila nespremna uspostaviti emocionalnu vezu (kod djevojčica);
• Roditelji su propustili da ohrabre identifikaciju djeteta sa svojim polom;
• Nedostatak grublje igre (dječaci);
• Neuspjeh u identifikaciji sa vršnjacima istog pola;
• Nesklonost timskim sportovima (dječaci);
• Slaba koordinacija oko/ruka i sa time povezano zadirkivanje vršnjaka (dječaci);
• Seksualno zlostavljanje i silovanje;
• Raniji devijantni oblici seksualnog ponašanja u porodici;
• Socijalne fobije ili ekstremna stidljivost;
• Gubitak roditelja zbog smrti ili razvoda;
• Odvojenost od roditelja tokom kritičnih faza odrastanja;
• Uticaj propagande i nasilnog nametanja patoloških devijacija preko medija, škola, filmske industrije i Interneta, kao i laka dostupnost neprimjerenih sadržaja (istraživanja pokazuju da se preko 80% pregledanog sadržaja na netu odnosi na pornografiju).
• Hormonski poremećaji nastali unošenjem štetnih hemikalija, pesticida, plastike, industrijske hrane i vode, kozmetike, itd.

 

Porazni statistički podaci

Evo nekih službenih statističkih podataka gdje činjenice govore sasvim suprotno od LGBT propagande:

• 75% homoseksualaca ima 100+ seksualnih partnera tokom života
• 43% homoseksualaca ima 500+
• 28% homoseksualaca ima 1000+
• 79% homoseksualaca kaže da im je više od pola seksualnih partnera bilo anonimno
• 70% homoseksualaca kaže da su imali seks sa preko polovinom seksualnih partnera samo jednom
• (Bell & Weinberg studija, 1978)

U „Male and Female Homosexuality“ (Saghir i Robins) kažu da je prosječno trajanje homoseksualnog partnerstva između 2 i 3 godine.

Lezbijke imaju 4,5 puta veću vjerovatnoću od heteroseksualnih žena da imaju više od 50 muških seksualnih partnera tokom života. (Fethers i Marks, „Sexually transmitted infections and risk behaviors in women who have sex with women“) Razlog je što su sklonije biseksualnosti.

CDC studija potvrđuje da su mladi biseksualni muškarci „most“ za prenos HIV-a ženama. U 2000. SAD je potrošila 10,8 milijardi dolara na tretman HIV/AIDS bolesnika.

Gay magazin „PrideSource“ izvještava da je rizik od analnog raka veći 4000% za muškarce koji imaju seks s muškarcima. CDC tvrdi da homoseksualci imaju 860% više vjerovatnoće pokupiti druge polno prenosive bolesti.

Tipična LGBT praksa je pravi medicinski horor – zamislite razmjenu sline, fekalija, sperme i krvi s desecima nepoznatih muškaraca tokom godine. Zamislite pijenje urina, gutanje fekalija i rektalne traume na redovnoj bazi. Ili imate prava homoseksualaca ili javno zdravstvo – ne možete imati oboje.

 

Duhovna degeneracija

Homoseksualnost je duhovna degeneracija ljudskog bića u njegovom najranijem stadiju odrastanja i usvajanja pogleda na stvarnost – a kroz nefiltrirane sadržaje svijesti – reflektovanje bolesti se ne pojavljuje odmah, nego s razvojem seksualnosti. Tek tada ova teška psihička aberacija stupa na scenu svijesti i postaje problem; asocijalno ponašanje, agresivnost i patnja i za okolinu i za bolesnika tj. bolesnicu.

Homoseksualnost ukratko kao kompleks više psihičkih, mentalnih i socijalnih poremećaja možemo definisati kao kompleks nedozrelosti muškarca i bježanja od odgovornosti; nedozrelost, zaostalost u razvoju (infantilnost) s retrogradnim učincima faze djetinjstva od 3. do 9. godine, nemogućnost adaptacije u normalno socijalno i mentalno okruženje. Zato pokušavaju izmijeniti ne sebe, nego svoje okruženje. Time izazivaju učinak otpora i sukoba na svim nivoima.

Nastavak članka >>>