Kada čitamo prvo poglavlje Mateja i treće poglavlje Luke nalazimo značajan metod identifikacije Hrista. Korišćenje genealogije u svrhu identifikuje je sasvim jasan referentni okvir za odnos.
Korišćenje genealogije je bilo ključno u Izraelu kao dokaz svog nasledstva i posjedovanja zemlje (vidi: 4. Moj. 36). Genealogija je bila referentna tačka za svaku osobu koja je živjela u Izraelu. U većini slučajeva kada je nova osoba predstavljena u Svetom pismu, ona se predstavlja kroz referencu odnosa. Zapazite:
„Vizija Isaije, Amosovog sina, o Judi i Jerusalimu, koju je imao u danima Judinih kraljeva Ozije, Jotama, Ahaza i Jezekije.“ (Isaija 1:1)
„Gospodnja riječ dođe Ezekielu, sinu Buzija, sveštenika u haldejskoj zemlji, na rijeci Hevaru.“ (Ezekijel 1:3)
Interesantno je da je u najranijim genealogijama koje su popisane u 1. Mojsijevoj, prva osoba kod koje je napravljen prelaz u referentnoj tački je Nimrod (1. Mojsijeva 10:8-10). Referentni okvir za Nimroda bila su djela koja je činio, a ne zavisnost od odnosa iz kog se rodio. Ovo je suština vavilonske prevare.
Nimrod je radije želio da bude poznat po tome šta je činio, umjesto po onome kome je pripadao. U svijetlu onoga što smo vidjeli u prvih nekoliko poglavlja ove knjige, ovo je potpuno dosledno sa kraljevstvom zasnovanim na odnosima nasuprot kraljevstvu zasnovanom na učinku. U kraljevstvu zasnovanom na odnosu, identifikovani ste onim kome pripadate. U kraljevstvu zasnovanom na učinku, identifikovani ste onim što činite.
Identifikacija po učinku je veoma prisutna u hrišćanskom načinu razmišljanja i praksi. „Dozvolite da vam predstavimo večerašnjeg predavača, profesora doktora X koji posjeduje dva doktorata iz filozofije i religije.“ „Naša crkva ima u svom posjedu toliko i toliko obrazovnih ustanova, toliko i toliko kompanija, toliko i toliko bolnica, a prisutna je u preko 230 zemalja u svijetu.“
U Bibliji su ljudi svakako bili pamćeni i po svojim djelima. Ali to je sekundarno u odnosu na njihov identitet kojeg imaju u odnosu. U velikoj većini slučajeva opis djela se tiče problematičnih situacija glavnih aktera.
Kao što smo ranije napomenuli, efektivna komunikacija između dvije ili više osoba zahtijeva jasnu identifikaciju tih osoba. Ako ne postoji sistem za dosledne referentne tačke osobe, tada je na kraju ta osoba neprepoznatljiva, jer se referentne tačke stalno mijenjaju.
Ako je neka osoba prije svega poznata po svojim ulogama ili djelima, referentna tačka će postati konfuzna, jer je čovjek uvijek uključen u više uloga ili djela u različitim vremenskim periodima i na različitim mjestima. Porodični odnosi se ne mijenjaju, ali uloge i pozicije u životu se konstantno mijenjanju.
Drugi razlog zašto je odnosni referentni okvir toliko kritičan jeste da on ne samo da obezbjeđuje identitet, on takođe pruža i kanal kroz koji možemo dobiti blagoslov. Djela koja činimo ne znače ništa bez blagoslova i odobrenja onih na koje se ugledamo. Ovo je suština riječi koje je Otac rekao Sinu: „Ovo je Sin moj ljubljeni (identitet), koji je po mojoj volji (blagoslov).“ To su dva sastojka koja su potrebna za dosledni identitet sa osjećajem svrhe i smisla. Ne postoji ništa drugo što može to da obezbijedi.
Trojstvo zbunjuje/uništava odnosni referentni okvir
U pogledu pitanja božanstva, ovi problemi postaju kritični. Vens Ferel u svojoj knjizi Odbrana božanstva daje jasne i značajne tačke o članovima božanstva.
„Ovdje je primarni uzrok ove prividne konfuzije u ljudskim umovima: Ljudi ne razlikuju prirodu božanstva od Njihovog rada. Učenjem o individualnoj misiji svakog člana da spase čovječanstvo, dolazimo u iskušenje da zamišljamo da Njihove pojedinačne aktivnosti i rad za čovječanstvo, objašnjava prirodu i unutrašnje atribute svakog od njih.“ (Vance Ferrell, Defending the Godhead, Harvest time books, 2005, p. 7)
Ovo je kritična tačka čitave debate o božanstvu. Iz ugla onih koji drže trojstvo, termini Otac, Sin i Sveti Duh označavaju RAD članova božanstva, a ovo nije Njihov PRAVI IDENTITET. To su uloge koje su preuzeli Otac, Sin i Duh za djelo spasenja. Prilikom ove tvrdnje, oni koji drže trojstvo, uništavaju desljednu referentnu tačku prepoznavanja Oca i Sina. Izvrtanjem ovih odnosnih pojmova u opis posla dovedeni smo u istu poziciju kao i Grci kod Areopaga, Bog za kog tvrdimo da obožavamo postaje nepoznat Bog. Ovo je razlog zašto je Elen Vajt nedvosmislena kada kaže:
„Bog je Hristov Otac; Hrist je Božji Sin. Hristu je dat uzvišen položaj. Izjednačen je sa Ocem. Svi Božji savjeti su otvoreni za Njegovog Sina.“ (8 Testimonies 268)
Odnosna referenca u ovom citatu je vitalna za nas da možemo odgovoriti na Jovana 17:3:
„A ovo je život vječni da upoznaju Tebe jedinog istinitog Boga, i koga si poslao Isusa Hrista.“
Da bi upoznali Boga, moramo imati dosledni referentni okvir. Doktrina o trojstvu uklanja ovaj referentni okvir i čini Boga zaista neprepoznatljivim.
Vječno Jevanđelje zahtijeva nepromjenjiv referentni okvir za Boga, Zakon i Jevanđelje
Pitanje doslednih referentnih tačaka koji se protežu kroz Pismo je od suštinskog značaja za naše razumijevanje Jevanđelja. To je razlog zašto Pavle kaže da je jedan Gospod, jedna vjera i jedno krštenje (Efescima 4:5). To je razlog zašto Pavle kaže da nema drugog Jevanđelja do onog koje je propovijedao (Galatima 1:8,9). To je razlog zašto je Pavle rekao da je isto Jevanđelje propovijedano starom Izraelu, propovijedano i hrišćanima njegovog vremena (Jevrejima 4:2). Za nas je životno važno da dosledne referentne tačke u odnosu na: 1. Božju ličnost 2. Božji Zakon 3. Jevanđelje budu pokorene Bibliji i njenom otkrivenom Planu spasenja, a ne da Biblija i Plan spasenja budu pokorene nama. Odbrana Subote zavisi isključivo od jedne dosledne referentne tačke u odnosu na Zakon. Ako je zakon promjenljiv, onda je i Subota. Odbrana Svetinje i istražnog suda brani na osnovu doslednosti u odnosu na Jevanđelje. To je razlog zašto ga zovemo vječno Jevanđelje. Jevanđelje se nije promijenilo. Njegov izraz se promijenio od tipa do antitipa, ali sam plan se nikada nije promijenio.
Doslednost Zakona i doslednost Jevanđelja zavisi od doslednosti Božje ličnosti. Ako su naše referentne tačke o Bogu promjenljive, onda su promjenljivi i Zakon, Subota i Svetinja. Doktrina trojstva čini referentne tačke Boga promjenljivima, a posebno referentne tačke za Hrista. Drugo lice božanstva postaje Sin Božji, što znači da se njegove referentne tačke mijenjaju. Mnogi tvrde da je Hrist u svom otjelovljenju, ponovo promijenio svoj odnos i kada se vratio na nebo, opet ga je promijenio.
Promjenom referentne tačke Hristovog odnosa prema Ocu, mi gubimo doslednost referentne tačke. Ova promjenljivost čini definiciju Hrista podvrgnutu nama, umjesto da mi budemo podvrgnuti Njemu. Ovo je lako vidjeti na primjeru Zakona.
Vječni univerzalni Zakon
Zakon obavezuje ljude zato što je stalan i neprekidan.
Identitet Zakona (referentna tačka) | Zakon je neprekidni izraz Boga i Njegovog kraljevstva | ||
Vremenski raspon | Od Stvaranja do Mojsija | Jevreji prije krsta | Hrišćani posle krsta |
Segmentirani promjenljivi Zakon
Ljudi obavezuju Zakon i određuju njegova ograničenja zato što je segmentiran i promjenljiv.
Identitet Zakona (referentna tačka) | Ništa posebno nije rečeno | Dekalog | Novi uput – volite jedan drugoga |
Vremenski raspon | Od Stvaranja do Mojsija | Jevreji prije krsta | Hrišćani posle krsta |
Znajući da je Božji zakon prepis Božjeg karaktera, onda isti proces kojim je zakon segmentiran omogućuje segmentaciju ličnosti samog Boga.
Pozivajući se na termine Oca i Sina kao prema ulogama i djelovanju Boga, umjesto da su ove uloge u stvari sam Bog, Bog postaje podvrgnut čovjeku. Sve reference po pitanju Njega samog su spakovane u različite segmente i mogu da se koriste u korist negiranja izjava o Njegovoj ličnosti, pripisujući ih Njegovom radu.
Klasičan slučaj ovoga je segmentiranje otjelovljenja. Pogledajte sledeći stih:
„Jer kao što Otac ima život u sebi, tako je i Sinu dao da ima život u sebi.“ (Jovan 5:26)
Izjava u Jovanu 5:26 koristi referentne tačke Oca i Sina. Ako ove referentne tačke nisu dosledne kao što je prikazano u okviru trojstva, onda postaje lako da se porekne da je ova izjava univerzalna referenca. Gornja referenca postaje poznata kao „Referenca otjelovljenja.“ To znači da više nije izjava o Hristovoj LIČNOSTI, već je samo izjava o Hristovom RADU. Kroz ovaj metod segmentacije možemo u stvari nesvjesno preuzeti kontrolu nad Hristovom ličnošću i učiniti ga da bude ono što želimo da bude. Pošto smo mi stvorili segmentirane okvire, mi odlučujemo koji biblijski tekstovi se uklapaju u koji segment. Segmentirani pogled trojstva nije u skladu sa činjenicom da je Isus Hrist isti juče i danas i zauvijek (u svim eonima).
U utjelovljenju nema promjene u odnosu
Jevanđelje po Jovanu nam daje nekoliko referenci o Hristovoj ličnosti koje nam iz dosledne referentne tačke precizno govore ko je Isus. Obratite pažnju na sledeći primjer.
„Zato su Judejci još više tražili priliku da ga ubiju, jer ne samo da je po njima kršio Subotu nego je i Boga nazivao svojim Ocem, izjednačavajući se s Bogom.“ (Jovan 5:18)
Ovaj stih je dosledno upotrebljavan u kontekstu trojstva gdje se odnosi na predpostojanje Hristovog božanstva i kao referenca koja dokazuje da je On druga ličnost božanstva.
Ali šta je sa sledećim stihom:
„Isus im je na to rekao: ‘Zaista, zaista, kažem vam, Sin ne može ništa da učini sam od sebe, nego samo ono što vidi da Otac čini. Jer što god On čini, to i Sin čini na isti način.’“ (Jovan 5:19)
Ovaj stih se dosledno naziva referenca otjelovljenja. Ali šta je to što Jovana 5:18 čini referencom Hristovog istinskog postojanja a sledeći stihu referencom djela otjelovljenja? Ko odlučuje? Bez dosledne referentne tačke, svako odlučuje za sebe koji stih se odnosi na koji segment.
Pogledajmo još jedan primjer u Jovanu 5. glava.
„Ne čudite se tome, jer dolazi čas u koji će svi koji su u grobovima čuti njegov glas i izaći će – oni koji su činili dobro u uskrsenje života, a oni koji su činili zlo u uskrsenje osude.“ (Jovan 5:28,29)
Hrist nam govori da On posjeduje moć da podigne ljude iz mrtvih i da će on to učiniti na kraju ljudske istorije. Jasno, ovo je referenca na moć koju Hrist posjeduje, moć da daje život. Ali naredni stih kaže sledeće:
„Ja ne mogu ništa da učinim sam od sebe – kako čujem onako sudim. Moj sud je pravedan, jer ne vršim svoju volju, nego volju onoga koji me je poslao.“ (Jovan 5:30)
Da li je Jovan 5:30 jednostavno referenca o otjelovljenju? Ako bismo dozvolili da termin Otac i Sin bude naša dosledna referentna tačka, ne bismo ni morali da postavimo ovo pitanje, jer nije potrebna segmentacija, jer sve reference o Ocu i Sinu otkrivaju tačno ko su oni, a ne samo ono što oni rade.
Tačno je da je Isus kada je došao na ovu zemlju, zamijenio svoju božansku prirodu ljudskom, ali ako pretpostavimo da je Hrist promijenio svoju stvarnu vezu sa Ocem u utjelovljenju, onda je naša dosledna referentna tačka izgubljena.
Ako kažemo da je Hrist pokazao zavisnost od Boga samo u utjelovljenju, onda se priroda odnosa promijenila. Ovo je značajna tačka. Postavlja nam se pitanje kroz cio Novi savez da li mi vjerujemo da je Isus Božji Sin. Ali ako primimo model trojstva, možemo samo reći da prihvatamo da je Isus Sin Božji u Planu spasenja ili radi predstavljanja božanstva. U stvari, to je poricanje da je Isus zaista Božji Sin. Ovo je suština sporenja. Da li prihvatamo riječi Oca da je Isus Njegov Sin ili ne prihvatamo?
Ako proučite reference u Jovanu 5 i u Duhu proroštva, vidjećete da nema nikakvih segmentacija. Hristova ličnost je dosledna cijelim tokom.
Sve reference iz Biblije o Hristu kada se govori o odnosu Oca i Sina otkrivaju da je ovo tačno ono što Hrist, Sin Božji jeste. Pojam reference otjelovljenja je suprotan referenci prepostojanja i segmentira Hristovu ličnost, čineći ga predmetom naše volje i diskrecije u pogledu stihova koji otkrivaju drugu osobu i koji su stihovi jednostavno dio Njegovog rada.
Isus Hrist je sigurno isti juče, danas i zauvijek, ali samo kroz odnosnu referencu sa svojim Ocem. Ako Isus nije zaista Sin Oca, onda ne postoji jasno identifikovana dosledna referentna tačka za nas da poznamo Hrista. Hrist jednostavno postaje kameleon koji evoluira i mijenja različite oblike i uloge za potrebne svrhe, kao i glumci u Holivudu.
Jedini način na koji možemo da poznajemo Hrista i samim tim i Njegovog Oca je vjerovanjem da je Isus zaista jedinorodni Sin. To je jedini dosledni referentni okvir po kom ga moramo poznati i identifikovati. Jednom kada postanemo sigurni u doslednu referentnu tačku za Boga i Njegovog Sina, onda možemo biti sigurni i u dosledan referentni okvir za Njegov zakon i Njegovo Jevanđelje. Svi oni stoje ili padaju zajedno.
Izvodi iz knjige Adriana Ebensa „Povratak Ilije“ (adapatirano)