Sekularni naučnici Zemlje tvrde da Biblija (posebno Postanje 1–11) ne može biti istinita jer brojni prošli i sadašnji geološki procesi funkcionišu presporo da bi se uklopili u njenu istoriju. Na primjer, tvrdi se da se sedimenti danas talože tako sporo da bi bili potrebni milioni godina da se formiraju sve svjetske sedimentne stijene. Pećine i njihove formacije (speleoteme) su još jedan primjer.
Pećine su zajednička karakteristika kraških predjela – one grube vrste, formirane u stijenama koje se lako otapaju, kao što je krečnjak (uglavnom kalcijum karbonat), te formiraju podzemne prolaze i tokove. Pećine su oduvijek bile smatrane savršenom arhivom jer čuvaju prošlost, za razliku od većine drugih sredina. To uključuje nadahnjujuće kamene dekoracije, kao što su stalaktiti (na stropu), stalagmiti (na podu) i kameni zastori. One nastaju kad voda obogaćena otopljenim ugljen-dioksidom (CO2) – od čega postaje kisjela, otapa alkalni kalcijum karbonat (CaCO3) na jednom mjestu i oslobađa mineral na drugom.
Uniformistički izazovi Bibliji
Evolucionističke tvrdnje pretpostavljaju da jednolični, postepeni, spori procesi kakve vidimo danas mogu objasniti sve prošle geološke događaje – filozofija koja se zove uniformitarizam. Ovo odbacuje katastrofe, posebno Nojev potop, jer bi se tim posredstvom brzo formirale stijene. Ova pretpostavka je vladala sekularnom naukom o Zemlji od kasnih 1700-ih. Dobila je prevlast tokom takozvanog doba prosvjetiteljstva, kada se vrlo malo znalo o geologiji svijeta.
Nojev potop sve ovo okreće na glavu. Potop pruža daleko bolje objašnjenje za sedimentaciju i još mnogo toga. Reinterpretacija nauke o Zemlji kroz sočivo globalnog potopa rješava brojne dugotrajne geološke probleme. Jedna od njih je formiranje pećina i speleotema – „ukrasa“ unutar pećina.
Pretpostavlja se da su pećine u suprotnosti sa Biblijom
Speleotemi dolaze u raznim oblicima, uključujući stalaktite (sl. 1) i stalagmite (sl. 2). Ponekad, kako stalaktiti rastu prema dolje, a stalagmiti rastu gore, spajaju se u stup (sl. 3), koji može biti masivan i imati maštovite oblike. U speleoteme se ubrajaju i tekuće stijene, koje su slojevi karbonata taloženi na zidovima ili podovima pećine (sl. 4). Na osnovu današnjih stopa rasta speleotema, sekularni naučnici tvrde da su pećinama bile potrebne stotine hiljada do milion godina da dođu u svoje današnje stanje.[1]
Pretpostavlja se da vrlo slaba kisjelina formira pećine
Formiranje špilja i uređenje pećina je proces u dva koraka. Prvo se razvija pećinski otvor (šupljina), procesima koji otapaju karbonat (krečnjak). Kasnije se speleotemi razvijaju procesima koji talože karbonat.
Sekularni naučnici dugo su predlagali da su pećine formirane ugljičnom kisjelinom, slabom kisjelinom koja nastaje kada se ugljen-dioksid iz zraka rastvara u vodu u tlu.[2] Ova voda zatim prodire u podzemnu karbonatnu stijenu i rastvara je, formirajući otvor koji se progresivno povećava. Danas se uočava da je to veoma spor proces, pa bi bilo potrebno dosta vremena da se pećina formira na ovaj način.
Ali ovaj uniformistički pojam ima problema. U reakciji s karbonatom ispod tla, kisjelina se brzo neutralizuje i ne može nastaviti s otapanjem karbonata. Kisjelina se obično neutralizuje unutar 10m (35 stopa) od površine[3] – neki čak kažu i unutar 1m.[4] Ali neke pećine su se formirale više od 1000 m ispod površine. Ako je ugljična kisjelina bila jedini mehanizam za stvaranje pećina, kako se tako slaba kisjelina spustila tako daleko u zemlju, a da nije bila neutralizovana? Sekularni naučnici su bez mnogo uspjeha pokušali da osmisle neke kreativne mehanizme za prevazilaženje ove prepreke.
Sumporna kisjelina brzo iskopava pećine
Ovo se promijenilo nakon nedavnih otkrića u pećinama reakcija hemijskih produkata koje uključuju sumpornu kisjelinu. Ovo je mnogo jača kisjelina koja može vrlo brzo otopiti karbonat. Sekularni naučnici pronalaze sve više pećina sa ovim produktima reakcije, npr. gipsom (kalcijum sulfatom). Neki sugerišu da je preko 50% pećina formirano od sumporne kisjeline.[5] Sve je vjerovatnije da su sve pećine rastvorene na ovaj način. Tamo gdje nedostaju produkti reakcije, vjerovatno su bili isprani u nekom trenutku u prošlosti.
Brzo iskopavanje pećina tokom oticanja Potopa
Ovaj nalaz ukazuje na veliku mogućnost da su se pećine brzo formirale tokom oticanja Potopa.[6] Tokom tog vremena, planine i kontinenti su se podigli, a doline i okeanski baseni su potonuli (Psalam 104:6-9).[7] Uzdizanje kontinenata izazvalo bi širenje i pucanje slojeva stijena. Voda koja se cijedi kroz pukotine i slab kontakt između slojeva pokupila bi produkte raspadanja organizama zakopanih u Potopu – organsko raspadanje proizvodi hemijski agresivne gasove i tekućine. Stijene potvrđuju da je vulkanska aktivnost bila izražena tokom Potopa, a sumpor-dioksid koji se oslobađa iz ovoga takođe formira sumpornu kisjelinu. Kisjelina bi brzo povećala ove pukotine i površine između kontakata. Tako bi do kraja Potopa pećinske šupljine bile uobičajene u karbonatnim stijenama (sl. 5).
Speleoteme se brzo formiraju u ledenom dobu
Stalaktiti, stalagmiti i druge speleoteme brzo bi se formirale tokom ledenog doba nakon Potopa.[8] Ledeno doba nakon potopa bilo je jedinstven period u istoriji Zemlje, sa blagim (toplijim) zimama, hladnim ljetima i obilnim padavinama oko 500 godina, sve dok ledeni pokrivači nisu bili u svom najvećem obimu.[9] Šest glavnih varijabli utiče na formiranje speleotema:
Temperatura pećine. Što je temperatura toplija, speleoteme brže rastu. Neposredno nakon Potopa, stijene bi još uvijek bile tople zbog potopa. Što je kamen dublje zakopan, postaje topliji. Masivna erozija od Potopa[10] bi izložila vruće karbonatne stijene, što bi uvelike pomoglo rastu speleotema. Stijena bi ostala topla dugi niz godina, uz pomoć toplijih zima.
Uklanjanje CO2 iz pećinskog zraka. Kako krečnjak iz pećinske vode formira speleoteme, oslobađa se ugljen-dioksid (CO2). Previše CO2 u vazduhu koji okružuje speleoteme usporava njihov rast. Dakle, što se više CO2 ispušta iz pećine u vanjski zrak, speleotemi brže rastu. Toplina stijena će ubrzati brzinu kojom zrak koji sadrži CO2 izlazi iz pećine.
Isparavanje vode sa speleotema. Što je pećinski vazduh suvlji, to je veće isparavanje i brži rast speleotema. Sekularni naučnici obično zanemaruju ovu varijablu jer je relativna vlažnost u pećinama danas skoro uvijek blizu 100%, što rezultira malim isparavanjem pećinske vode iz speleotema. U prošlosti, međutim, vruće stijene koje zagrijavaju pećine povećavale su isušivanje pećinskog zraka.
Stopa kapanja sa plafona. Kada su padavine (kiša) veće, ova stopa će biti veća, uzrokujući brži rast speleotema. Poznato je da su velike padavine bile glavna karakteristika ranog i srednjeg ledenog doba.
Debljina vodenog filma na speleotemama. Visoke količine padavina na tlu iznad će takođe rezultirati debljim filmom, a time i bržim rastom.
Nivoi kalcijuma i ugljične kisjeline u vodi koja kaplje sa stropa pećine. Kada su oni visoki, speleoteme brzo rastu. Nivoi kisjeline su visoki kada se više CO2 apsorbuje u zemljišnoj vodi iznad pećine, više organske tvari je u tlu, više padavina je na površini tla, a tlo iznad je deblje i toplije. Deblje tlo poslije Potopa imalo bi ogromne količine organskog materijala zaostalog od Potopa i takođe bi bilo toplije zbog već spomenutih faktora.
Slika 5. Šema taloženja karbonata (A) i pješčara i škriljaca (B) tokom Potopa praćenog izdizanjem u recesijskom stadijumu i pucanjem karbonata (C), formirajući pećine brzim otapanjem sumporne kisjeline (D)
Neto rezultat
Svih šest varijabli bilo bi poboljšano tokom ranog i srednjeg dijela ledenog doba, odnosno 500 godina nakon Potopa. Stopa rasta speleotema lako je mogla biti 100 puta veća od današnjih stopa rasta, koje su uopšteno prilično varijabilne, zavisno o nekoliko drugih faktora. Današnja stopa rasta može varirati od skoro nule do čak 5 mm (0,2 inča)/god.[11] Zabilježene su neke neobično brze stope rasta.[12],[13] Stručnjaci za pećine Hil i Forti generalno daju trenutne stope rasta od 1-2 mm/god.[14]
Uz pretpostavku samo 1 mm/god., 100 puta to bi bilo 10 cm (3,9 in)/god. Takva stopa, ako se nastavi 500 godina, rezultirala bi fenomenalnim rastom od 50 m (165 stopa), što je više nego dovoljno da se objasni rast speleotema tokom ledenog doba. A da su ljudi ovo shvatili, ne bi bili toliko zadivljeni strukturama nalik speleotemama u modernim podrumima ili rudnicima koje je napravio čovjek.[15]
Naučene lekcije
Globalni Potop i ledeno doba uzrokovano potopom objašnjavaju pećine i speleoteme bolje od sporih i postupnih uniformitarnih modela koji dominiraju sadašnjim geološkim mišljenjem. Mnogi procesi koji su danas veoma spori uveliko su ubrzani tokom Potopa i ledenog doba. Možemo se osloniti na biblijski zapis istorije koji će nam pomoći da shvatimo kako je nastao naš svijet. Brzi procesi u Nojevom potopu razbijaju vrijeme izazove Biblije; Potop je bio velika odlučujuća prekretnica vremena.
Carlsbad Caverns je jedna od mnogih pećina u planinama Gvadalupe u Novom Meksiku, SAD. Ove pećine imaju guste speleoteme i imaju debeli sloj produkta reakcije iz sumporne kisjeline. Zaravnjena površina, obilježje koje je formirala poplava, pruža dokaz da su pećinske šupljine formirane u planinama koje su kasnije presjekli duboki kanjoni.[16] Ovo se uklapa u recesijsku fazu potopa, budući da zaravnjene površine ponekad prosijecaju pećine. Carlsbad Caverns Štaviše, današnja klima u Novom Meksiku je previše suva da bi se formirale speleoteme. Vrlo malo vode kaplje sa stropova, iako suv zrak u pećinama znači da isparavanje male količine vode uzrokuje spor rast na nekoliko speleotema. Ali s obzirom na veličinu formacija u pećinama sa planina Gvadalupe, trebalo bi da su se formirale u veoma vlažnoj klimi, kao što se očekivalo tokom ranog ledenog doba neposredno nakon Potopa. Michael Oard, Creation Ministries International ______________________ [1] Hill, C. and Forti, P., Cave Minerals of the World, second edition, National Speleological Society, Huntsville, AL, p. 285, 1997. [2] Strahler, A.N., Science and Earth History —The Evolution/Creation Controversy, Prometheus Books, Buffalo, NY, p. 280, 1987. [3] Silvestru, E., Caves for all seasons, Creation 25(3):44–49, 2003. [4] Szymczak P. and Ladd, A.J.C., The initial states of cave formation: beyond the one-dimensional paradigm, Earth and Planetary Science Letters 301:424–432, 2011. [5] Klimchouk, A., Types and settings of hypogene karst; in: Klimchouk, A., Palmer, A.N., Waele, J.D., Auler, A.S., and Audra, P. (Eds.), Hypogene Karst cegions and Caves of the World, Springer, AG, p. 32, 2017. [6] Oard, M.J., Rapid growth of caves and speleothems: part 1—the excavation of the cave, J. Creation 34(1):71–78, 2020. [7] Barrick, W. Oard, M.J., and Price, P., Psalm 104:6–9 likely refers to Noah’s Flood, J. Creation 34(1):102–109, 2020. [8] Oard, M.J., Rapid growth of caves and speleothems: part 2—growth rate variables, J. Creation 34(2):90–97, 2020. [9] Oard, M.J., The Great Ice Age: Evidence from the Flood for Its Quick Formation and Melting, Awesome Science Media, Richfield, WA, 2013. [10] Oard, M.J., Tremendous erosion of continents during the Recessive Stage of the Flood, J. Creation 31(3):74–81, 2017. [11] Dreybrodt, W., Processes in Karst Systems: Physics, Chemistry, and Geology, Springer-Verlag, New York, NY, 1988. [12] Lewis, D., Rapid stalactite growth in Siberia, Creation 32(1):40–42, 2010. [13] Shaw, T.R., History of Cave Science: The Exploration and Study of Limestone Caves, to 1900, second edition, Sydney Speleological Society, Sydney, New South Wales, Australia, p. 220, 1992. [14] Hill and Forti, Ref. 1, p. 287. [15] Cox, G., Defying deep-time dogma: Stunning stalactites in a pub cellar, Creation 42(4):12–14, 2020. [16] Bretz, J.H., Carlsbad Caverns and other caves of the Guadalupe block, New Mexico, J. Geology 57(5):447–463, 1949.
