Praznik rada ili nečega drugog?

Naučeni smo da se prvomajski praznici slave kao međunarodni praznik radničkog pokreta. Kaže se da porijeklo ovog praznika vodi do 1. maja 1886. kada su stotine hiljada američkih radnika izašli na ulice Čikaga da bi zahtijevali opšte prihvatanje osmočasovnog radnog dana. Ali kako onda objasniti neke čudne običaje oko ovog praznika, kao što je paljenje vatri na veče 30. aprila, prvomajski uranak i sl., koje teško da možemo povezati sa „proleterskim“ revolucijama u Evropi i Americi?

Kako je zapravo 1. maj postao međunarodni praznik rada?

Davne 1920. godine, veliki politički „genije“, potonji šef britanske vlade, Vinston Čerčil, piše u jednom svom analitičkom članku: „Od dana Spartaka, preko Karla Marksa pa sve do ovih dana Trockog, Bele Kuna, Roze Luksemburg i Eme Goldman, zavjera širokih razmjera koja teži razaranju civilizacije i uspostavljanju rekonstruktivnog društva na bazi zaustavljenog razvoja, namjerne zlobe i nemajućeg jedinstva – neprestano raste. Ta zavjera je odigrala sasvim prepoznatljivu ulogu u tragediji Francuske revolucije. Bila je glavni podstrekač svakog subverzivnog pokreta tokom 19. vijeka. I, konačno, ova banda čudnovatih ličnosti iz podzemlja velikih gradova Evrope i Amerike čvrsto je zgrabila ruski narod i praktično postala neograničeni gospodar ogromne imperije.“

Spartak je bio pseudonim za Adama Vajshaupta, osnivača Iluminata. Za Karla Marksa i dan-danas važi da je (bio) otac komunizma. U ovom tekstu Čerčil povezuje u jedan istorijski kontinuirani niz: Vajshaupta i Iluminate iz 1776. sa komunistima Karla Marksa iz 1848. i ruskim boljševicima iz 1917. godine. Njegov je zaključak bio da im je zajednički cilj bio „razaranje civilizacije“. Drugim riječima, Čerčil tvrdi da im je namjera bila uspostavljanje „Novog svjetskog poretka“.

I sami Vajshaupt je otvoreno pisao: „Velika snaga našeg Reda leži u njegovoj tajnosti; neka se nikada ne pojavi na bilo kom mjestu pod svojim pravim imenom, već uvijek pod tuđim i sa drugim zvanjem.“

Gdje se to zapravo skriva ovaj tajni Red? O tome sam kaže: „Ništa nam ne pogoduje bolje od tri najniža stupnja slobodnog zidarstva: javnost je na njih naviknuta, malo od njih očekuje i stoga na njih ne obraća pažnju.“

Dalje Vajshaupt kaže: „Pravi cilj Reda je da vlada svijetom. Da bi ovo postigao, Redu je neophodno da uništi sve vjere, zbaci sve vlade i ukine privatnu svojinu.“ Vijek kasnije, 1876. godine, bavarske vlasti otkrile su postojanje Reda Iluminata. U izvještaju koji je tom prilikom sačinjen kaže se: „… jasni cilj ovoga Reda bio je ukidanje Hrišćanstva i zbacivanje svih građanskih vlasti.“

Vjerovatno se pitate, kakve veze sve ovo ima sa Praznikom rada, Prvim majem?

Adam Vajshaupt je svoju organizaciju, Iluminate, osnovao upravo na ovaj datum 1776. godine. Bio je to praznični dan. Praznik je bio u čast Sunca! Stari, paganski praznik iz epohe rimske imperije. Zašto je Vajshaupt izabrao baš ovaj dan i ovaj „praznik“?

Istorija nedvosmisleno svjedoči da je rimski imperator Dioklecijan (284-305) bio, zasigurno, najsuroviji gonitelj hrišćana. Godine 303, on obznanjuje edikt o jednoobraznoj vjeri u Carstvu[1] koju hrišćani ne prihvataju. Za tu neposlušnost, nelojalnost Imperiji, bivaju surovo kažnjeni oduzimanjem javnih i privatnih posjeda, zabranom okupljanja, rušenjem crkava, uništavanjem svetih spisa…

Plaćeno je, po nekima, cijenom od čak stotinu hiljada života. Godine 305, dana 1. maja, Dioklecijan se razbolio i abdicirao. Gonjenja hrišćana naglo su se smanjila da bi 313. godine car Konstantin Milanskim ediktom proglasio ekumenizovano hrišćanstvo državnom religijom.

Vajshaupt, koji je bio profesor kanonskog prava na ingolštatskom univerzitetu u Nemačkoj, znao je za ovaj datum. Njegova je odluka bila da nastavi tamo gde je Dioklecijan stao 1400 godina ranije.

Cilj Iluminata bio je: „čovek savršen kao bog – bez Boga“. Komunizam, koji je na velika vrata u naše društvo uveo naviku i u svijest i duboko penetrirao ovaj „praznik“, imao je samo jedan cilj: raj na zemlji, raj bez Boga! No, vratimo se još jednoj istini izrečenoj ustima Adama Vajshaupta: „Nikada nisam mislio da ću biti osnivač nove religije“.[2]

Veze 1. maja sa drevnim paganizmom

1. maj slovi za praznik rada sa neizbježnim prvomajskim urankom. „U pagansko vrijeme, keltski festival Beltane izvorno slavio se 1. maja. Podrazumijevao je pijanku i ples oko kipa falusa (muški polni organ). Kada se u Evropi raširilo hrišćanstvo, napravljen je kompromis i falus je zamijenjen majskim drvetom“.

Stari pagani su služili božanstvu Balu ili Belfegoru, kog Sveto pismo označava kao najodvratniji bezbožni kult u kojem su prinošene ljudske žrtve (djeca). Zbog toga je božanski bijes pao na one koji su se odali takvom služenju đavolu, pa Bog kaže drevnom Izraelu: „Svojim očima vidjeli ste šta je Gospod učinio zbog Bala fegorskog, da je svakog čovjeka koji je pošao za Balom fegorskim, Gospod, tvoj Bog, istrijebio iz tvoje sredine.“ (5. Mojsijeva 4:3).

„Beltane“ je galsko ime za mjesec maj i praznovanje koje se odigravalo prvog maja. Koliko je ta drevna praksa slična današnjoj vidi se iz sledećeg opisa: „… mladi su se okupljali ujutro 1. maja, od stabla sjekli okrugli sto… palili vatru i spravljali obrok u vidu pudinga od jaja i mlijeka. Mijesili su ovseni kolač i pekli ga na užarenom pepelu na kamenju…“ Drevni keltski festivala „Beltane“odgovara feničanskom božanstvu Bala (Baal, Val). Majsko drvo koje se očuvalo u folkloru današnjih potomaka galskih naroda odražava sliku muškog polnog uda iz drevnih paganskih obreda.

Hitler je znao simboliku i značenje prvomajskog „praznika“. Upravo zato je odabrao da svoj život žrtvuje mračnim silama kojima je posvetio političku karijeru i razorni uticaj svoje đavolske ličnosti, o čemu piše Brenan u knjizi Okultni rajh: „Čitajući o tim poslednjim danima teško se možemo oduprijeti utisku da je Hitler čekao određeni čas… Ako je nama običnim smrtnicima jedan dan izgledao podoban kao bilo koji drugi, tako nije bilo u Hitlerovom slučaju. On je odlučio o svom času i bio riješen da ga čeka, makar pao u ruke Rusima. Čas njegove smrti je morao da nastupi u trenutku koji je odredio – ni prije ni posle. Datum je 30. april. Mračni posvećenik je ostao vjeran svom mračnom „vjeruju“ do samog kraja, pa je čak i dan njegove smrti morao da bude žrtva silama tame – 30. april je od davnina praznik Beltane, dan uoči Valpurgijske noći. To je jedan od najvažnijih, ako ne najvažniji datum u satanističkom kalendaru“.

Valpurgijska noć obilježava se u noći između 30. aprila i 1. maja, a danas se zvanično slavi u skandinavskim, germanskim i baltičkim tradicijama. Savremeni naziv dobila je po svetoj Valburgi (710-779), časnoj sestri poznatoj po postu. Zvanično predstavlja hršćanski praznik. Ž.M. Slavinski u Kratkoj enciklopediji parapsihologije i hermetizma definiše „Valpurgijsku noć (nordijski i tevtonski): Noć uoči majskog dana kada se održava vještičji sabat na Brokenu ili nekoj drugoj visokoj planini“.

Datum 1. maj nosi još jedno istorijsko svjedočanstvo. „Prvog maja 1776. godine – na dan jednog od najvećih satanističkih praznika – počela je nova etapa u istoriji Rimokatoličke crkve, faza koja će odjekivati širom sveta u decenijama koje su uslijedile. Tada je njemački jezuita doktor Adam Vajshaupt osnovao tajno revolucionarno društvo po imenu Red Iluminata, sa sjedištem na bavarskom Univerzitetu Ingolštad, ustrojen po modelu jezuitskog reda… datum kada su Iluminati lansirali svoju kampanju izgleda da ima okultno značenje pošto je 1. maj satanistički sveti sabat po imenu „Beltan“ (Beltaine) – jedna od najvažnijih noći u satanističkom kalendaru kada je obavezno prinijeti ljudsku žrtvu sa ciljem da se izvrgne ruglu smrt Isusa Hrista“.

Beltane ili najvažniji Crni Sabat smješten je na isti dan u rasporedu Vika pokreta (savremena neopaganska religija nadahnuta prethrišćanskim vjerovanjima). Od davnih vremena na taj dan se slavio u čast prirode i plodnosti. Tom prilikom se pale vatre, igraju se igre i pleše se u čast prirode oko stuba oko koga su svezane trake u boji koji simbolizuje falus. U tim ritualnim igrama pominju se i drevna demonska božanstva Baal, Zeleni čovjek, Pan, Zeleni Juraj, a te noći se i orgijalo.

Anton Šandor Levej je zbog svega navedenog na ovaj dan osnovao neosatanističku crkvu.

Mjesec maj naziv je dobio po grčkoj boginji plodnosti Maia koja je usko povezana sa rimskom boginjom Bona Dea koja se obilježava danas. Samo prvog maja u Rimskom carstvu je bila dekriminalizovana krvna žrtva, simbolizovala ju je zmija, a slavili su najčešće robovi.

Zanimljiv splet raznih manifestacija dokazuje da su stari narodi imali identične datume proslave prirode, pozitivnih i negativnih sila i tradicionalnih bogova.

Vikipedija navodi da su Beltan i Samhain završni datumi građanske godine u Irskoj. U odrednici „Šamhain“ Vikipedija kaže da je to izraz iz keltskog kalendara za praznik o završetku ljetnje žetve koji se održao do danas u rimokatoličkoj tradiciji kao „Svi sveti“ (Dan mrtvih), u sekularnoj svetkovini kao „Noć veštica (Halovin)“, kao i u folklornim običajima nekih naroda. Pomenute svetkovine slave razne vrste neopagana, a zbog sličnosti se dva praznika oslanjaju jedan na drugi.

Noć vještica su izvorno slavili Druidi u čast velikog boga mrtvih Šamhaina čiji je praznik 1. novembar, piše Ralf Linton u knjizi Noć vještica tokom dvadeset vjekova. Enciklopedija Britanika navodi da se još ponegdje u Irskoj 31. oktobar naziva OIDHCH SHAMHNA (bdenje Šamhaina, gospodara mrtvih starih Druida). Rimljani su preuzeli taj običaj, dodali mu neka svoja obilježja i slavili ga u čast Pomona.

Rut Keli u svom djelu Noć vještica piše da su sveštenici paganskih Druida učili da besmrtna duša prilikom smrti prelazi u drugo tijelo. Vjerovali su da poslednjeg dana u godini (31. oktobra) gospodar smrti okuplja duše umrlih i određuje koji oblik života da nastane u narednih 12 mjeseci. Noć vještica uoči 1. novembra predstavlja večernju proslavu velikog dana posvećenog Sotoni. Šamhain starih Druida je bog smrti. Iz paganskih običaja potiče Noć veštica i 1. maj, dva srodna praznika Sotoni u čast. Iako se „Dan rada“ slavi neradno, onaj kome je posvećen radi punom parom preko zabluda koje su se u ukorijenile u vrijeme komunističke propagande.